Veel kinderen met gedragsproblemen en/of een diagnose hebben gedisreguleerde ouders. Niet gek, want trauma in de vroege jeugd maakt dat we als volwassene vaak het vermogen missen om onszelf te reguleren. Laat staan dat we onze kinderen kunnen reguleren als ze (even) niet goed in hun vel zitten en/of stress ervaren. Het is geen kip/ei discussie, maar simpelweg oorzaak-gevolg. Zonder oordeel, want veel ouders zitten met de handen in het haar. Maar er is gelukkig veel aan te doen.
Wat ik vaak van ouders hoor "ja maar het komt doordat mijn kind een diagnose heeft, dat kost me zoveel energie....hij/zij is zo druk...luistert niet". Ik realiseer me dat de opvoeding van kinderen veeleisend kan zijn, maar de basis ligt echt in het zelfregulerend vermogen van de ouder(s). Kinderen met een diagnose hebben nog meer liefde, veiligheid en aandacht nodig. En als een kind geen veiligheid voelt in het contact met een ouder, werkt dit versterkend op (overlevings)gedrag. Want als het kind geen veiligheid in zichzelf voelt, heeft het jou als ouder nodig. Kalm, rustig, stabiel, voorspelbaar, beschikbaar. Óók als de stoelen af en toe door de kamer vliegen. Kinderen leren zichzelf te reguleren via een stabiele, goed gereguleerde ouder. Kijk verder dan gedrag: het werk begint altijd bij jezelf.
Ben jij zelf een ouder? Begin dan eerst met traumaverwerking en herstellen van balans in je (autonome) zenuwstelsel. Check: http://www.marcuskrielen.nl/trainingen
Meer weten? Bekijk ook:
Hoe het zenuwstelsel je leven kan saboteren...en wat eraan te doen! https://youtu.be/SBF0SE29KaM?si=6dioBFfCUUbuZ9EB
#JouwHelingBegintHier #Disregulatie #Zenuwstelsel #Trauma #Zelfregulatie #Coregulatie #Stress
Reactie plaatsen
Reacties